»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Robert Schumann
(1810-1856)
Op.23, No.4
Gece Müziği (Nachtstücke)
Emir Gamsız, piyano
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Bu eser,
"Manhattan'da Bir Piyano"
albümünde yer almaktadır.
Albüm hakkında bilgi için tıklayın.
Besteci hakkında bilgi için tıklayın.
Piyanist hakkında bilgi için tıklayın.
ESER HAKKINDA:
1838 sonbaharında Schumann, editörü olduğu Neue Zeitschrift für Musik dergisi için bir yayıncı bulma umuduyla Viyana'ya taşındı. Ayrıca Avusturya'nın başkentinde kendisi ve nişanlısı Clara Wieck için bir yuva kurmak istiyordu. Bu tutkuların hiçbiri gerçekleşmedi ve Schumann ziyaretini kısa kesmek zorunda kaldı. 1839 Nisan'ının ortasında, şehirden ayrıldıktan yaklaşık on gün sonra Clara'ya bestelemeye başladığı bir eser dörtlüsünü anlattı:
Sana bir önsezimi yazdım. Yeni bestemde 24-27 Mart arasında sürekli geri döndüğüm bir yer vardı. Sanki birisi kırık bir kalple "Aman Tanrım!" diye iç çekiyormuş gibi. Beste yaparken cenaze törenlerini, tabutları, mutsuz, umutsuz insanları görmeye devam ettim ve bitirdiğimde uzun zamandır aradığım başlık için Leichenphantasie (ceset-fantezi) fikrine dönmeye devam ettim . Bu tuhaf değil mi? Çoğu zaman beste yaparken bu duyguların o kadar üstünü örtüyordum ki gözyaşlarım durmuyordu ve nedenini gerçekten bilmiyordum, sanki bir sebebi yoktu gözyaşlarının. Sonra Therese’nin mektubu geldi ve önümde açıkça durdu.
Therese, Schumann’ın baldızıydı. Mektubu, kardeşi Eduard'ın ciddi şekilde hasta olduğunu bildirdi. Eduard'ı bir daha asla göremeyeceğine inanan Schumann, aceleyle Viyana'dan uzaklaştı. Eve giderken trombonların çaldığı bir cenaze korosunun sesini zihninde belirgin bir şekilde duydu. Daha sonra öğrendiği gibi, bu tam da kardeşinin öldüğü andı.
Schumann sonunda yeni parçalarına ETA Hoffmann'dan aldığı esinle Nachtstücke (Gece Müziği) adını verdi. Başlangıçta dörtlüdeki eserlerin her birine ayrı bir başlık verdi, ancak bunlar ilk baskıda kaldırıldı: "Trauerzug" (Cenaze Alayı), "Kuriose Gesellschaft" (Tuhaf Toplum), "Nächtliche Gelage" (Gece Alemleri) ve "Rundgesang mit Solostimmen" (Solo cıvıltılar).
Eserin dördüncü parçasının açılış ölçüleri diğer bölümlerde tasvir edilen hislerin ve geçen olayların bittiği ve bir tür yalnızlık anının başladığını duyurur. Bu açılış akorları sanki olaylı günler gecelerden sonra evin huzurlu mekanına girilen ve düşüncelerden kaçamayarak olayları tahlil etme refleksinin hayata geçtiği an gibidir. Ardından gelen ilham verici melodi artan bir özlemle başlar ve bu melodinin ritmi daha sonraki duygusal orta bölüme geçiş için bir temel oluşturur. O orta bölümün kapanış notları, parçanın iç çeken ilk cümlesinin geri dönüşüyle büyük bir incelikle örtüşerek son ölçülerdeki açılış temasının tekrarına varılır. Temanın yumuşak pizzicato'su giderek daha yumuşak hale gelirken, sanki müziğin şairi konuşarak eserin klavyenin dibinde bastırılmış bir şekilde kapanmasına izin verir.